Na świecie możemy odnaleźć przynajmniej kilka zabytków markowanych sławą człowieka znanego jako Juan Ponce de León. Nic w tym dziwnego, w końcu ten zdobywca urodzony w Santervás de Campos, położonej w hiszpańskiej prowincji Valladolid, wniósł całkiem sporo w dziedzinie odkryć geograficznych europejczyków. Nie tylko jako uczestnik drugiej wyprawy Krzysztofa Kolumba, ale i podczas wypraw własnych. Służących odkrywaniu i podbijaniu świata. Zawłaszczania jego kolejnych kawałków.
Mieszkał więc Juan Ponce de León w różnych częściach świata. Również i tu, na Hispanioli, jak dawniej nazywano wyspę Haiti, na której leży dziś Dominikana.
Juan Ponce de León – między legendą a faktem
Wyjeżdżając spomiędzy ostatnich zabudowań San Rafael del Yuma, po mocno sfatygowanej drodze, zbliżam się powoli do wiekowego domostwa, które stoi tu zupełnie samotnie. Niczym rezydencja kogoś znanego, lecz izolującego się od irytujących go tłumów gapiów. I paparazzi. Nie czuję jednak ekscytacji z tego powodu, iż tutaj przyjeżdżam. Tak właściwie to nie wiem czego się na miejscu spodziewać, a sama postać Juana Ponce de León, choć zapisana na wielu stronicach historii ludzkości, nie wzbudza we mnie jakichś szczególnych emocji. Owszem, niektórzy twierdzą, że to on odkrył Florydę, jak zresztą głosi legenda – w trakcie poszukiwań Źródeł Młodości, choć faktycznie prawdopodobnie bardziej go interesowało złoto i ekspansja hiszpańskiego imperium niż wątpliwy mit. Na to drugie są zresztą dowody w jego konkwistadorskim życiorysie – był bezwzględnym oprawcą i zarządcą podbitych terytoriów, który nie miał litości dla rdzennej ludności terytoriów, które podbijał.
A przypisywane mu odkrycie Florydy? No cóż, może się mijać z prawdą, bowiem znana jest mapa świata Cantino z 1502 roku, która… zdaje się zawierać już Florydę. Tymczasem Ponce de León dotarł tam dopiero w roku 1513.
Odkrywając dom odkrywcy
Gdy docieram do poświęconego mu muzeum, dostrzegam i rozumiem więcej. Jest to skromne miejsce. Dom nie jest wielki, a proste wnętrze jest dość skromnie wyposażone. Lecz czy aby na pewno skromnie? A może po prostu tak mieszkało się w latach życia Juana Ponce de León na terenach Nowego Świata, bezwzględnie podbijanego przez Europejczyków. Bez nadmiernych bogactw, nienazbyt wystawnie, ale też wygodnie i komfortowo jak na tamte lata. Czas na zdobycie bogactw, poprzedzone topieniem ostrza we krwi Indian, dopiero nadejdzie… Na swój sposób, na tle innych ludzi żyjących na Hispanioli, musiała to być wręcz wygodna, komfortowa, gwarantująca życie na dobrym poziomie niewielka rezydencja.
I tak to dziś trzeba postrzegać – nie tylko, jako muzeum poświęcone jednemu człowiekowi, lecz także pokazujące zwyczajną codzienność konkwistadorów tamtych lat. Tak pewnie żyli, a surowość i skromność pomieszczenia pozwala lepiej poznać realia tamtych lat. Te domowe realia, nie te krwawe na polach ekspansji europejskich mocarstw.
A ja, nieco zainspirowany życiorysem Juana, zwiedzając jego dawny dom, a dzisiejsze muzeum, w głowie planuję już kolejne podboje. Rzecz jasna, bardziej podróżnicze, a więc i bardziej humanitarne podboje, niż te, których dokonywał Juan Ponce de León. Ale może nie powinienem tu o humanitarności wspominać? Może po prostu takie były wtedy czasy? A dopiero dziś doceniamy piękno bezkonfliktowych podróży i poznawania otaczającego nas świata.
Przeczytaj też:
Wolisz naturę od zabytków? To zobacz Park Narodowy Los Haitises, który również znajduje się w na terenie Dominikany.
A jeśli jednak lubisz muzea to sprawdź, jakie muzea warto zobaczyć w Londynie.
